Hallo, ik ben Inez en was 38 jaar in 2004 toen ik de diagnose HMSN kreeg. Kort gezegd; kracht en gevoel verlies in handen en voeten. Langzaam progressief levenslang en het gaat door tot de knieën.
Doordat ik regelmatig viel, waarvan de laatste val heftig was, van de trap thuis, dacht ik; nu is het klaar, ik moet iets doen waardoor ik sterker word en mezelf beter kan opvangen. In 2017 ben ik bij Arcus gekomen. Wat fijn dat ik gewoon met mijn aangepaste schoenen de sportzaal in mag en op de fitness apparaten mag trainen. Onder begeleiding heb ik een schema opgebouwd waar ik na een tijdje zelf mee verder kon gaan. Ik ben mee gaan doen met de buikspier club op vrijdagochtend. Zo fijn dat alles kan en mag, wat binnen mijn mogelijkheden ligt. Ook werd ik steeds hartelijk gevraagd om mee te doen, door de mensen die al jaren in de buikspier club zitten.
Sept 2018 kwam de onvermijdelijke operatie in St Maartenskliniek. Mijn rechter voet was zover weggezakt dat ik bijna op mijn onderbeen bot liep. Dr Louwerens heeft mijn rechtervoet volledig verbouwd en recht onder mijn been gezet. De enkel is vast gezet (enkelartodese). De wreef en tenen zijn allemaal aangepakt met breuken en schroeven.
Na 16 weken gips mocht ik met revalideren beginnen met een stevig aangepaste schoen op rechts.
Ellen heeft mij (letterlijk) stap voor stap weer leren lopen. Ik kon geen kant op voor mijn gevoel. Ik zat vast in mijn eigen voet, tot en met de knie. Ik wist niet hoe ik een squat kon maken.
Door 2x in de week vanaf januari 2019 consequent te oefenen en steeds uitgedaagd te worden, merkte ik verbetering in mijn bewegingen.

Ik heb in overleg met mijn orthopedisch chirurg een wens uitgesproken en een doel gesteld. Eind maart 2019 snowboarden. Deze wens heb ik gedeeld met Ellen en we zijn ervoor gegaan. Sterk worden in de boven benen. Of beter gezegd, sterk worden in alles wat het nog wel doet.
De orthopedische schoen heb ik korter laten maken na een paar weekjes. En daarna kon ik zelfs in gewone wandelschoenen uit de winkel. Ieder keer had Ellen weer een andere uitdaging voor mij. Op wiebel planken staan, op schuimrubber balken balanceren. Dóór stappen op schoenen. Later ook op sokken dóór lopen.
Uiteindelijk kon ik zelfs een circuit doen met 5 verschillende oefeningen op balans, kracht, conditie, motoriek. Ik kon na 7 jaar voor het eerst weer hard lopen (op de dikke mat wellis waar, want ik kan nooit meer “gewoon” hardlopen) Dit hard lopen is zo gaaf, zo’n fijn gevoel.
Ik heb iedere week ca 4 uur gerevalideerd. Tot de dag voordat ik naar Oostenrijk ging heb ik flink getraind. Het is zo leuk dat Ellen, Maaike en de mensen van de buikspier club zo meeleven en me het beste wensen voor de snowboard week.

Het was heel spannend de eerste paar meters weer op het snowboard. Ik heb een nieuwe voet, een vaste enkel en mijn knie staat anders onder mijn been.
Om te denken aan de revalidatie, hielp het mij om door te gaan. Ik kon ook niet meteen lopen… dus snowboarden moet ik ook weer leren.
De 3e dag voelde het opeens weer een stuk vertrouwder en meer zoals vroeger. Ik heb echt wel momenten met pijn gehad en een dikke enkel. Maar de grote winst is dat ik na de inspanning géén pijn heb. Dit was vorig jaar nog ondenkbaar.
Ik heb er vertrouwen in dat ik volgend jaar pijnloos en heerlijk kan snowboarden.
Ik ben super blij dat ik dit jaar heb mogen proeven en oefenen om te snowboarden met mijn nieuwe voet. Zonder Arcus en zonder Ellen had ik het niet gekund. Het lijkt zo klein en eenvoudig wanneer je aan het oefenen bent, maar dat is het niet. Het zijn enorme stappen van vooruitgang. De stimulatie, de uitdaging en het enthousiasme heb ik echt nodig gehad. Ik heb nodig gehad dat de fysiotherapeut, met verstand van zaken, mij steeds een stukje verder uitdaagde waardoor ik steeds een stukje grens kon verleggen.
Ik leg de focus op wat nog wél kan (snowboarden) en accepteer dat wat niet meer kan (hardlopen).
Groetjes Inez